عملیات پاشش بتن بر روی سطوح، شاتکریت نامیده می شود. مصالح مورد استفاده در شاتکریت شامل سیمان، سنگ دانه، آب و مواد افزودنی مانند زودگیر کننده است. عامل سرعت بالای پاشش در چسبندگی مصالح شاتکریت به سطوح بسیار حائز اهمیت است. شاتکریت به شکل گسترده در پایدارسازی خاک تونل ها، سازه های زیر زمینی و دیواره گود برداری، پایدارسازی شیب ها و ترانشه ها و آب بندی استفاده می شود. در پروژه های گودبرداری به منظور جلوگیری از ریزش موضعی دیواره از شاتکریت استفاده می شود. هدف از اجرای شاتکریت در دیواره های گود، محافظت خاک در برابر هوازدگی، یکپارچه سازی و تأمین پایداری در فواصل بین میخ ها (نیل ها) و مهاری ها (انکرها) است. به طور معمول اجرای شاتکریت به دو دسته کلی خشک یا تر تقسیم بندی می شود.
در روش شاتکریت خشک عملیات اختلاط ماسه و سیمان در داخل دستگاه انجام می شود و سپس موقع خروج مصالح از شیپوره یا نازل دستگاه، آب به مخلوط اضافه می شود. روش خشک معمولا در پروژه های کم حجم و یا با ضخامت کمتر از ۱۰ سانتیمتر استفاده می شود. در این روش به دلیل پایین بودن نسبت آب به سیمان مقاومت نسبتا بالاتری قابل دست یابی است. همچنین این روش نیازمند فضا و تجهیزات کمتری برای اجرا نیز هست و هزینه تمیزکاری و نگه داری دستگاه ها در آن کمتر است ولی از سوی دیگر گرد و غبار و آلودگی حاصل از آن بیشتر است.
در روش شاتکریت تر برخلاف روش خشک اختلاط ماسه و سیمان با آب در انتهای لوله و هنگام خروج از نازل انجام نمی شود. روش تر برای اجرای پروژه هایی در مقیاس بزرگ تر استفاده می شود. شاتکریت تر با اسلامپ پایین تهیه می شود. با این روش امکان دست یابی به ضخامت ۵۰ سانتیمتر شاتکریت روی دیواره و ۲۰ سانتی متر روی سقف وجود دارد، گرد و غبار و هدر رفت مصالح در حین اجرا کمتر است. سرعت اجرای شاتکریت در روش تر از روش خشک نیز بالاتر است. از معایب اجرای شاتکریت به روش تر می توان به مقامت پایین تر شاتکریت، هزینه بالای نگهداری دستگاه و نیروی انسانی اشاره کرد.
طرح اختلاط مورد استفاده در بتن پاشی یا شاتکریت باید به نحوی باشد که عملیات پاشش به سهولت انجام پذیرد و میزان هدر رفت کمی داشته باشد، در حین اجرا و در کوتاه مدت دارای مقاومت کافی باشد، مقاومت بلند مدت آن ضوابط فنی طرح را داشته باشد و همچنین دارای دوام کافی نسبت به شرایط محیطی باشد.
در صورت نیاز به حصول سریع مقاومت براي جلوگیری از ریزش، در طرح اختلاط از افزودنی زودگیر کننده استفاده می شود. افزودنی زودگیر کننده هم به صورت مایع و هم به صورت پودر در بازار موجود است و به علت اشتعال پذیری آنها، بایستی در جابجایی و استفاده از آن دقت کافی به عمل آورده شود. در صورتی که مقاومت طولانی مدت شاتکریت حائز اهمیت باشد، ممکن است ضروری باشد تا لایه هاي نهایی بتن پاششی بدون استفاده از افزودنی های زودگیرکننده اجرا شود. لازم به ذکر است کیفیت شاتکریت علاوه بر طرح اختلاط و روش اجرای خشک یا تر به مهارت متصدی نیز بستگی دارد.